ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ

Η Οικονομία της Τοκογλυφικής Υπερχρέωσης που δημιούργησε και διευθύνει την τελευταία τριαντακονταετία η ντόπια κλεπτοκρατική ολιγαρχία υπό πασοκονεοδημοκρατικές κυβερνήσεις έγινε αποκλειστικά σε όφελος αυτής και της πλανητικής χρηματοδεσποτείας και όχι για τις ανάγκες των εγχώριων εκμεταλλευομένων τάξεων, της ισόρροπης παραγωγικής ανάπτυξης της κοινωνίας ή κάποιου υποτιθέμενου ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γι΄ αυτό και η πληρωμή του τεράστιου και εκρηκτικά αυξανόμενου εξωτερικού χρέους σε τελική ανάλυση αποτελεί ίσως μια διεθνή υποχρέωση των προσώπων της ελληνικής κλεπτοκρατικής ελίτ αλλά ουδόλως δεσμεύει τη χώρα που τώρα καλείται να ξεπουληθεί και να διαμοιραστεί και τον ελληνικό λαό που προσκαλείται να αυτοκαταστραφεί πληρώνοντας τον απεχθή αλλότριο λογαριασμό στο διηνεκές. Ο ελληνικός λαός έχει κάθε νόμιμο δικαίωμα να απαρνηθεί την πληρωμή του χρέους ως «Odious Debt» (ειδεχθές χρέος). Στο διεθνές δίκαιο το «Odious Debt» είναι ένα νομικό δόγμα το οποίο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1927 από το Ρώσο νομικό Alexander Nahum Sack και ενσωμάτωνε στην εξέλιξη της διαμόρφωσης του την νομολογική επίδραση των σοσιαλιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων του 20ου Αιώνα αμφισβητώντας τις επικρατούσες ερμηνείες που απορρέουν από τις απαιτήσεις και τους κανόνες των διεθνοποιημένων εμπορικών και χρηματοπιστωτικών ροών στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Σύμφωνα με το δόγμα του «Odious Debt» όταν το εθνικό χρέος είναι αποτέλεσμα ενός φαύλου δεσποτικού συστήματος που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους τότε ουσιαστικά δεν υφίσταται υποχρέωση πληρωμής του από τούτο το ελεύθερο έθνος όπως αντιστοίχως ανάλογα δεν δεσμεύεται από άκυρες συμβάσεις που υπογράφτηκαν από τις διεφθαρμένες εξουσίες σε συνθήκες καταναγκασμού. Δηλαδή αυτές οι υποχρεώσεις αφορούν «προσωπικές οφειλές» των κυριαρχούντων φορέων του προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος. πηγη http://tileplagktoiplanai.blogspot.com/ Ουφ, οι Ισλανδοί είπαν Όχι!

Και ξαφνικά, οι τόσο μακρινοί Ισλανδοί γίνονται δημοφιλέστατοι, αποκτούν χιλιάδες θαυμαστές στη χώρα μας.  Ο λόγος προφανής: το καλό τους παράδειγμα! Δηλαδή, το συντριπτικό 93% με το οποίο είπαν ένα βροντερό Όχι στη προσπάθεια ντόπιων και ξένων νεοφιλελεύθερων να φορτώσουν στη  πλάτη του εντελώς αμέτοχου ισλανδικού λαού  το «ειδεχθές» (ιδιωτικό) χρέος των τραπεζιτών τους. Φυσικά, πάσα ομοιότης με την ελληνική κατάσταση δεν είναι διόλου τυχαία, αλλά εξαιρετικά πραγματική. Και αυτός είναι ο ένας από τους δυο λόγους που κάνουν το παρακάτω κείμενο επίκαιρο αλλά και ιδιαίτερα χρήσιμο για τους πάρα πολλούς που δεν λένε να το βάλουν κάτω στη χώρα μας. Όσο για το δεύτερο λόγο, αυτός έχει να κάνει με τους συγγραφείς και το κίνημα τους, την Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (www.cadtm.org) με τις οργανώσεις βάσεις σε 31 χώρες σε όλες τις ηπείρους, που αποφάσισε εσχάτως να διευρύνει τη δράση και προβληματική της και στο χρέος… στο Βορρά. Δηλαδή, σε χώρες σαν και τη δικιά μας. Μήπως λοιπόν ήλθε η ώρα να κάνουμε κι εμείς εδώ κάτι που να μοιάζει με πλατύ κίνημα αμφισβήτησης του χρέους «μας»;  Μήπως ήλθε ή ώρα να τους πούμε «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» τα χρέη σας;… Γιώργος Μητραλιάς Tων Ολιβιέ Μπονφόν, Ζερόμ Ντυβάλ, Νταμιέν Μιγιέ* Το Σάββατο 6 Μαρτίου, οι Ισλανδοί προσήλθαν στις κάλπες για να αποφανθούν υπέρ ή κατά του νόμου «Icesave». (…) Το Όχι πέτυχε συντριπτική νίκη: περίπου 93% των ψήφων. Αυτό συνιστά κυρίως μια σημαντική νίκη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό.  Θα αποτελέσει επίσης νίκη για τη δημοκρατία αν, αντίθετα από ό,τι συνέβη στη Γαλλία και πρόσφατα στην Ιρλανδία, η επιλογή των Ισλανδών γίνει σεβαστή (…) Ας θυμηθούμε τι συνέβη σε σχέση με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας: ενώ οι Γάλλοι είχαν πει Όχι, η γαλλική κυβέρνηση κύρωσε μέσω του Κοινοβουλίου τη Συνθήκη της Λισσαβόνας που την αντικατέστησε, ενώ μετά από πρώτη αρνητική ψηφοφορία στην Ιρλανδία, η ιρλανδική κυβέρνηση επέβαλε ένα νέο δημοψήφισμα για να πετύχει το Ναι. Το βλέπουμε ξεκάθαρα, μόλις το αρχικό αποτέλεσμα δεν θεωρείται ικανοποιητικό, βρίσκουν τρόπο για να παρακάμψουν τη λαϊκή βούληση, πράγμα που είχε ήδη γίνει στη Δανία το 1992-1993 για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ όταν επίσης είχε  οργανωθεί ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Δύσκολο να κάνουν το ίδιο στην Ισλανδία καθώς η άρνηση ήταν τόσο μαζική. (…) Και όμως, αν η ισλανδική κυβέρνηση είχε τη βούληση, θα μπορούσε να αρνηθεί τη νεοφιλελεύθερη λογική εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τη κοινωνική δικαιοσύνη. Μια ολάκερη σειρά από συγκεκριμένα μέτρα και εναλλακτικές προς τη καπιταλιστική λογική λύσεις: εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού τομέα, απαγόρευση να εθνικοποιηθούν τα ιδιωτικά χρέη (όπως το προβλέπει το άρθρο 290 του Συντάγματος του Ισημερινού), άμεσο μορατόριουμ της αποπληρωμής του χρέους, άμεσο ξεκίνημα ενός πλήρους ελέγχου του ισλανδικού χρέους  προκειμένου να απορριφθούν όλα τα χρέη που είναι ειδεχθή ή έχουν σημαδευτεί από παρατυπίες (ακριβώς όπως το έκανε ο Ισημερινός το 2007), ξεχωριστός φόρος επί των περιουσιακών στοιχείων των μεγάλων περιουσιών ώστε να αναπτυχθούν οι δημόσιες θέσεις απασχόλησης που είναι κοινωνικά χρήσιμες  και σέβονται τη φύση. Πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο θα έπρεπε εξάλλου να αντιμετωπίσουν αυτά τα μέτρα ως υποχρεωτικά από διεθνή άποψη, μια και η πλειοψηφία τους έχει κυρώσει τη Διακήρυξη για το δικαίωμα στην ανάπτυξη του 1986 που ορίζει στο άρθρο 2:  «Τα Κράτη έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση να διατυπώσουν  κατάλληλες εθνικές αναπτυξιακές πολιτικές που έχουν ως σκοπό τη συνεχή βελτίωση της ευημερίας του συνόλου του πληθυσμού και όλων των ατόμων, η οποία θεμελιώνεται πάνω στην ενεργό, ελεύθερη και χρήσιμη συμμετοχή τους στην ανάπτυξη και στη δίκαιη κατανομή των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από αυτή». * Οι συγγραφείς του παραπάνω κειμένου είναι στελέχη της Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου. πηγή  http://www.epohi.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4785&Itemid=28