ΠΕΡΙ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΙΑΣ

Απεργοσπάστης (ο) ουσ. <απεργός +σπάζω>: αυτός που δεν μετέχει σε απεργία ή προσφέρεται να εργαστεί στη θέση απεργού.

(Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)




Στο συλλογικό μας υποσυνείδητο έχουν καταγραφεί –μέσα από την ιστορική μνήμη-ορισμένες λέξεις φορτισμένες με έντονη συναισθηματική χροιά, που κινητοποιούν αυτόματα αρνητικούς συνειρμούς, όπως «φαρισαϊσμός», «φιλοτομαρισμός», «ωχαδελφισμός», «απεργοσπασία», και πλήθος άλλων, που ο αριθμός τους είναι τόσο μεγάλος όσο και οι μικρότητες της ανθρώπινης ψυχής που τις γεννούν.

Όλοι γνωρίζουμε το περιεχόμενο των όρων και μάλιστα τις διδάσκουμε και στους μαθητές μας με πύρινους λόγους «για την αξία και την αναγκαιότητα της κοινωνικής συνείδησης και αλληλεγγύης, του αδιάλειπτου αγώνα για την προάσπιση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών μας ελευθεριών, της αέναης πάλης για την προάσπιση της ατομικής και επαγγελματικής μας αξιοπρέπειας, της συλλογικής δράσης για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας» –δικαιωμάτων που δεν μας χαρίστηκαν από καμία εξουσία αλλά διεκδικήθηκαν και κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες και θυσίες από κάποιους πριν από μας…Μάλιστα εμείς οι φιλόλογοι εφιστούμε την προσοχή των μαθητών μας στο ρόλο του ενεργού πολίτη και της συλλογικής δράσης ως καρα-σοσάρα θέμα των πανελλαδικών εξετάσεων… Άσχετα που στις δικές μας εξετάσεις, στο πεδίο της καθημερινής ζωής, εμείς αποτυγχάνουμε οικτρά, γιατί οι παραπάνω αξίες μένουν γραμμένες μόνο στο βιβλίο ύλης και εξοβελίζονται από τη ζωή μας. «Δάσκαλε που δίδασκες» δηλαδή..


Συνάδελφε απεργοσπάστη,

Δε θα σου πω πως ο μέχρι τώρα –σχετικά-αξιοπρεπής μισθός σου, το ανθρώπινο ωράριο εργασίας σου, η περίθαλψη και η συνταξιοδότησή σου κερδίστηκαν με αγώνες, συλλαλητήρια και απεργίες διαρκείας άλλων εκπαιδευτικών…

Δε θα σου πω πως ως μορφωμένος και σκεπτόμενος πολίτης οφείλεις να μην πέφτεις θύμα της συστηματικής προπαγάνδας των ΜΜΕ, που επικαλούνται τον «πατριωτισμό» σου για να καλύψουν τα οικονομικά εγκλήματα όσων διαχειρίστηκαν και τίναξαν στον αέρα το δημόσιο κορβανά και παραμένουν ατιμώρητοι, που επικαλούνται τον «πατριωτισμό» σου –με πρόσχημα την οικονομική κρίση-για να ισοπεδώσουν κάθε κοινωνικό και εργασιακό δικαίωμα που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένο..

Δε θα σου πω πως οι απεργίες –ως μορφή αγωνιστικής δράσης- ψηφίζονται από τους συναδέλφους σου σε γενικές συνελεύσεις του κλάδου, όπου εσύ δεν πατάς ποτέ –έστω για να δηλώσεις την αντίθεσή σου σε αυτές –λες και μας έχει μείνει άλλο αποκούμπι πέρα από το συνδικάτο..

Δε θα σου πω πως μέχρι τώρα ζούσες παρασιτικά εις βάρος όσων απεργούσαν – γιατί εκείνοι «περνούσαν» το μήνα με πολύ λιγότερα από σένα μετά τις παρακρατήσεις για τη συμμετοχή τους σε απεργίες, ενώ εσύ –χωρίς να χάσεις τίποτα-μοιραζόσουν τα όποια οικονομικά κέρδη έχουν κατά καιρούς προκύψει μετά από απεργίες διαρκείας..

Δε θα προσπαθήσω να αντικρούσω τους ισχυρισμούς σου για «πουλημένους συνδικαλιστές», «αγώνες χαμένους πριν ακόμα δοθούν», «αδιαμαρτύρητη αποδοχή του εργασιακού μεσαίωνα από αγάπη για την πατρίδα», «πολύτιμες διδακτικές ώρες που θα χαθούν» - πάντοτε η αδιαφορία, η μιζέρια και ο φιλοτομαρισμός έβρισκαν ψευτοιδεολογικά περιβλήματα για να κρύψουν τη γύμνια τους..

Θα σου πω όμως πως το ελάχιστο που οφείλεις να κάνεις είναι να δεχτείς αδιαμαρτύρητα την ταμπέλα του απεργοσπάστη, χωρίς να «διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου» για το δικαίωμά σου στην απεργία. Ο όρος «δικαίωμα» κατοχυρώθηκε με αιματηρούς αγώνες για το δικαίωμα στην απεργία και όχι στην απεργοσπασία! Και αν κοιτάζοντας το είδωλό σου στο καθρέφτη βλέπεις κάτι που σε ενοχλεί, μην τα βάζεις με αυτόν που σου δείχνει μέσα στον καθρέφτη…


Φλωριανού Ελένη, Κάλυμνος
(απο www.alfavita.gr)